სიცილის ხასიათზე მოვედი, აზრი არ აქვს როგორ ვარ, ცუდად, ამაყად, კარგად, სულმდაბლად, აფორიაქებულად, დაჩაგრულად მე სულ მეცინება... იცი რას დავცინი? აი ყველაფერს დავცინი, რაც ჩემს გარშემოა, ასე უფრო ადვილია... ვამბობ ჩემს გარშემოო, თუმცა ჩემს თავსაც არ ვივიწყებ და მასაც დავცინი. ჩემს შეცდომებს დავცინი, ჩემს ოცნებებს დავცინი, ჩემს ფიქრებს დავცინი. ნუ მოკლედ ყველაფერს. ჰუჰ, უნარი წამერთვა, არადა აშკარად მქონდა ის რაღაც, დავკარგე მას შემდეგ. ამ ბოლო დროს განსაკუთრებით გაძლიერებულ რეჟიმში ვფიქრობ ამაზე და ნეტა რას უნდა ნიშნავდეს? დღესაც გამეფიქრებინა გზაში, და იგივე ჩემს თავს კითხვით მივმართე... გამიჭირდა პასუხის გაცემა, თან ძალიან და ისევ სხვაგან გავიქეცი. თავში ყველაფერი ნელ-ნელა ლაგდება, აღარაა ამოტრიალებული არაფერი. ვცადე ბევრჯერ მაგრამ არაფერი გამომივიდა, რადგან წარსულიდან გადმომყვა ეს ჩვევა, ყოველი დღის შემდეგ უფრო და უფრო ვრწმუნდები რომ უფრო სასაცილო ხდება გასული დღეები. პრინციპში მე ასეც ვიცოდი და საერთოდაც ეს ასე უნდა მომხდარიყო. 1ია ცუდი მარტო :( მე რომ მიყვარს ისე რატომ არავის არ უყვარს?
1 comments:
ხო, სიცილი მართლა ერთერთი კარგი გამოსავალია ცუდად ყოფნის მომენტში.
Post a Comment