My fears

მცივა, ხელები გამეყინა, გარეთ თოვლია და ეს უფრო მყინავს, მიყვარს სიცივე ჯანდაბა! მოდი გადავავლოთ თვალი წარსულს წამიდან წამამდე, რა შით არის არა? ჰო მეც მასე ვიცი რომ სულ ეგ არის, არადა საწყლები რაებს ფიქრობენ რომ ვიცი... ის კაცი, ის ქალი, ის გოგო, ის ბიჭი, ის ბავშვი, მერე ისევ ეს კაცი, ისევ იდიოტური სახეები, სხვადასხვა მაგრამ იდიოტური. აეგრე მომწონს მე და მასე ვიქნები, არ ვცდილობ სადმე ადგილის დამკვიდრებას, არც მიცდია და არც არასოდეს ვცდი, რადგან მარტივად რომ ვთქვათ მკიდია ჩემი ადგილი! სადაც ადგილს მიმიჩენენ იქ ვიქნები გახდილი წინდასავით. ჰეჰ, და მაინც ვიცი რომ იმას ფიქრობენ და საერთოდ ვინც ფიქრი გასწავლათ, არა მეც რაებს ვბოდავ, ფიქრი როგორ უნდა გასწავლონ... ამერია დღეც და ღამეც, ამერია კარგიც და ცუდიც, ყველაფერი ჩემს თვალწინ ერთიანად აირია. ძალიანაც მომწონს რომ აირია, არც ყოფილა ისე დალაგებული როგორც მე მინდოდა და ისევ არეული ჯობია. ჰმმ, ნოსტალგიაო, რა დებილი გრძნობაა, არ გაძლევს უნარს რომ სხვა მოიგონო, რადგან ყველაფერი გინდა იმას მიამსგავსო და შეადარო რაც შენს მეხსიერებაში იყო. მიხარია, რომ ვვარსებობ, მიხარია, რომ დავდივარ, მიხარია რომ მცივა, ჰუჰ, მიყვარს სიცოცხლე თავისი მახინჯობებიანად. წავალ და მაინც იქ მივდივარ იმ... უჰ, ეს კითხვები, ეს დაუკმაყოფილებელი ცნობისმოყვარეობა ეს ოცნებები. როგორ ადვილად შემიძლია გადავდო ყველაფერი გვერდზე მაგრამ მაგნიტივით ვიკრავ მაინც სუყველაფერს. ერთი რამ ვიცი, მე არასოდეს არ მოვიქცევი ისე რაზეც გული მერევა, ასე ადამიანები იქცევიან. ღმერთი? ღმერთს არ სცალია თოვლი მოჰყავს :ბის: ვიცი, ყველაფერი ვიცი. აიაიაიაი ისე ვიცი, თითქოს ყველაფერი წინასწარ მენახოს, ადრეც ხომ ვიცოდი და ზუსტად ისე მოხდა. ეს თქვენ არ გეხებათ! თქვენ ხომ მხოლოდ უბრალოდ უყურებთ, უყურებთ და ვერაფერს ხედავთ. კიდევ, რაღაცას ვფიქრობდი ახალა აღარც ვფიქრობ, ამაღამ არ ვიფიქრებ, ამაღამ მისი დროა. რასასაცილოა, რალამაზია, რა ბედნიერი დასასრული აქვს. მეც ამის მაგვარი რაღაც მინდოდა, მაგრამ არ გამოდის არაფერი ისე როგორც მე მინდა! და მაინც, თავში ამერია ყველაფერი, ყველა ფიქრი ერთად მიტრიალებს. ჰეჰ ნეტა იცოდეთ როგორ მკიდია ეგ ყველაფერი, საერთოდ არ მაინტერესებს, არა თქვენ კი გაინტერესებთ, მაგრამ მე რომ არ მაინტერესებს? კვლავ უაზრო 1000000000000000ჯერ ნათქვამი დამპალი სიტყვები და მე ამას უნდა გავუღიმო, მე არ უნდა ვთქვა, რომ ეს სხვა ადგილია და უნდა დაახვიოთ აქედან. აი ის ღამე, წვიმა რომ იყო ძალიან მაგარი, ჰუჰ, როგორი გაწუწული ვიყავი, მარტოდ მარტო ქალაქიდან შორს. და ეს ასე გრძელდებოდა. ჰეჰ, აი ისევ მომეკრო ის ფიქრები! ის ხიდი, ის ქარი, გაყინული სახე... ჩემი გაყინული სახე, არადა ვერ გამეგო რომ გავიყინე, ფიქრები დამათრევდნენ აქეთ-იქით. მერე? მერე რა იყო? არა, ვერ გავიხსენებ მერე რა იყო, თუ თავიდან არ დავიწყე. სრული იდიოტი! 2ჯერ იდიოტი! 3ჯერ იდიოტი! შემდეგ მოუკლო ცოტა! შემდეგ ღრუბლებიდან სამყაროს ყურება! ჰეჰ, ვეღარ იხსენებ ხო? მე არ მავიწყდება ნუ გეშ... შემდე სიცხე! შემდეგ სამოთხე! მერე მაშინ, რომ ჯოჯოხეთს ვეძახდი ის! მერე ისევ ზაფხული, ოღონდ ახლა უფრო ცხელი! შემდეგ, მგონია რომ რაღაც ვნახე... უფრო სწორად მართლა ვნახე რაღაც... მაგრამ მალევე გაქრა. ჩემი ბრალი იყო? ჰო რათქმაუნდა... აი იქამდეც მივედი, სადაც გული ჩქარდებოდა ხოლმე, მეთვითონაც არ ვიცოდი რა მინდოდა! და ბოლოს ვიპოვე რაც მინდოდა! შემდეგ... არ მინდა ამის გახსენება! კარგი ნუ გაიხსენებ... ახლა უფრო კარგად ხარ? კი! პრინციპში ეს ვერაფერს ვერ შეცვლიდა...