Sunday, November 30, 2008

ჩუ!


ცოტა მაკლია? არა, არა ბევრი მაკლია. მაგრამ ორივე შემთხვევაში მაკლია. ნაკლული, რომ ხარ ეს კარგია? მე თუ მაკლია და ეს ნაკლია, არც ისე კარგია. ჰხო, ამ ბოლოდროს ამოვიჩემე რაღაც, არც მეთვითონ ვიცი რატომ მინდა ესა თუ ის. ფიქრებს ვერღარ ვაქცევ ყურადღებას და ისინიც თავიანთ ჭკვაზე ალაგებენ-ურევენ ყველაფერს ჩემს ტვინში. ვიცი ჩემი უნიჭოობის შესახებ და სწორად ამიტომაცაა, რომ ჩემს სათქმელს მხოლოდ ვფიქრობ და მუდმივად უაზრო ვგონივარ ყველას. არც არასოდეს მიცდია რამე დამემტკიცებინოს, გააჩნია ის ადამიანი თუ არაადამიანი რამდენს შეძლებს და შესაბამისად არც არაფერს ვამბობ... ან რომ ვთქვა რა? უცნაური სურვილები მაქვს ამ ბოლო დროს, რაც აქამდე არ გამჩენია არასოდეს, არ ვიცი რა უნდა ჩემს თავს ჩემგან, მაგრამ იმედია დამიჯერებს. კიდევ გუშინ ვფიქრობდი, ვფიქრობდი რა, ფიქრები ფიქრობდნენ, ძალიან ცუდია სიტყვები :( ხანდახან ძალიან მინდა რაღაც ვთქვა. მინდა ვთქვა რაღაცაზე, ვიღაცაზე, რომ მიყვარს ან არ მომწონს მაგრამ ვერ ვამბობ. ვამბობდი ხოლმე მაგრამ ახლა არა. გულწრფელობის დონემ ძალიან დაიწია ადამიანებში და ეს არის ამის მიზეზი. ვიცი არასწორად გაიგებს ადრესატი თუ რაც იქნება და აზრი არ აქვს ამას. რაღცებს ვუყურებ, ვაკვირდები და ვსწავლობ. აჰ, ჰო ვამბობ ნაკლული ვარ-მეთქი :| ახლაც კი ვერ დავწერე ის რასაც ვფიქრობდი...

Thursday, November 27, 2008

Green life


და მაინც ძალიან ძნელია ეს ყველაფერი... :( როგორ მენატრება, ნეტა როდის მომეცემა საშუალება რომ... რომ... ფუ :( დღეს ბევრი რამე გადამხდა თავს. შემაწუხებელია ზოგიერთი რამ, მაგრამ მე არ ვწუწუნებ. საერთოდაც ადრე ვიყავი წუწუნა და თვითგვემას მივეცემოდიხოლმე ახლა უფრო სხვანაირად ვხვდები ყველაფერს :) ჩემი ცხოვრება ბედნიერია დღეს, და სულ ასე იქნება, რადგან ჩემს თავს მეთვითონ ვაბედნიერებ... ჩემთან სულ სიმწვანეა :) ჰო დავწერე მენატრება-მეთქი, მართლა მენატრება, გასვლა ამ ქალაქიდან და ჩემი საყვარელი ადგილების მონახულება, რათქმაუნდა სურათების გადაღება :( აუ როგორ მიყვარს, ეს საქმე :( კიდევ მინდოდა რაღაცების დაწერა და ვითომ დავწერე :|

Sunday, November 23, 2008

დღაბადღებისდღე


ნუ ჰო, არ მიყვარს ჩემი დაბდღე ხოლმე. არ ვიცი რატომღაც, სულ ყურადღების ცენტრში ვარ, რატომღაც ამ დროს და ზოგადად ყურადღებას მიუჩვეველი თავს უცნაურად ვგრძნობხოლმე. დღეს გამიხარდა, რაღაც, გამიხარდა და ვიღაცებისგან... ძალიან გამიხარდა, რომ გავახსენდი ვიღაცებს, არ ვიცი მაგრამ გამიხარდა :ჯუმპ: მოკლედ დავიწყებ, კასპში უნდა წავსულიყავი დღეს და რათქმაუნდა ასეც მოხდა, ნუ სტუმრად იმ ოჯახში სადაც მაიკო გათხოვდა. ჰუჰ, ჯანდაბას გადავიტან კიდევ 1ს-მეთქი ვიფიქრე, და წავედი. საშინლად ბინძური ქალაქი აღმოჩნდა კასპი, რამაც ცოტა ხასიათი გამიფუჭა. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ბედნიერი ვიყავი, რომ ბიძაჩემს და ბიძაშვილებს ჩემს თმაზე დღეს კომენტი არ გაუკეთებიათ : )) არადა როგორ უნდოდათ ალბათ :შ მაგრამ ხომ არ მაწყენინებდნენ იუბილარს : ) კარგი ყოფილა დაბდღე ხანდახან :გივი: ნუ იქ ისეთი სიტუაცია იყო რასაც მოველოდი, ძნელი არც იქნებოდა გამოცნობა :) ფანჯარაზე მიდებული თავი და გავცქერდი ადგილებს, ვარჩევდი საიდან უფრო ლამაზად გამოვაჩენდი სამყაროს. ამით ყველგან ვერთობი სადაც არ უნდა ვიყო :) იქ რომ მივედით და სუფრასთან დავსხედით გავიგე, რომ სადღაც მიდიოდნენ ახლადდაქორწინებულები + მაიკოს მეჯვარე მარი. ნუ მეც რა მინდოდა სხვა, ერთი სული მქონდა მოვწყვეტოდი იქაურობას, რადგან მე, სუფრა, ჭამა-სმა-გაძღომა, ცოტა ვერ ვართ ერთად მხიარულად : )) გაირკვა, რომ აქვე სადღაც ხატი ყოფილა და გიორგობას ხალხი თურმე იქ აღნიშნავს. ჰმმმ... ესეიგი მე ამბავი ვნახეეეეეეე, მინდორში დგას სკამები და დიდი ქვა, რომელზეც ანგელოზია გამოსახული, ქვემოთ გამურული სულ და გარშემო უამრავი სანთელი ანთია. საკმაოდ ბევრი ხალხიც ირეოდა გარშემო, მაგრამ მთავარი ეს არ იყო. გავგიჟდი, გარშემო სისხლით იყო იქაურობა მითხუპნულ-მოთხუპნული და ცხვრის ტყავები და ნაწლავები ეყარა აქა-იქ. შემდეგ სიძემ აგვიხსნა, რომ იქვე ბინძურ ტანსაცმელში ჩაცმული კაცი, რომელიც გულმოდგინედ ასრულებდა ამ ამბავს, თურმე შემდეგ მას რჩება ეს ნაწლავები ფეხები და ამას ჭამს. ჰო, ნუ ვერ დავწერე კარგად, რადგან ვერც მე გავიგე :მო: ნუ ისეთი სიტუაცია იყო რაა... შევამჩნიე, რომ არავის მოწონდა იქაურობა და მალე წამოვედით. ღმერთო, გთხოვ გამოაგზავნო იესო, რადგან ნამდვილად სჭირდებათ ადამიანებს ის :(. ნუ შემდეგ მოვბრუნდით, სუფრასთან ისხდნენ სხვები, მე ეზოში მეგობარი დავინახე და რაღა შემიყვანდა იქ :გივი: დაბმული ჰყავდათ ცუგო, რომელიც ყველას უყეფდა რატომღაც, პრინციპში ჯაჭვით სახლის პატრონიც, რომ დააბათ გარკვეული პერიოდით ყეფაზე უარესს იზამს სხვების დანახვაზე :) არც მოვრიდებივარ მას, მივედი პირდაპირ და თავზე გადავუსვი ხელი, შემდეგ კუნძი იდო იქვე მივწიე ახლოს მასთან, გვერდით ჩამოვუჯექი : ))) ომგ, ნეტა იმის სახე გენახათ, როგორ მიყურებდა, ამას შიგ ხომ არ აქვს არ ეშინიაო? :ლოლ: მაგრამ შემდეგ ისე მომეკრო აღარც ახსოვდა არაფერი, მომადო თავი და ვისხედით ასე. ვუყურებდით ეზოში როგორ წვავდნენ ძიები მწვადს და თან საუბრობდნენ (რაზე, მეზარება დაწერა, მაგრამ იმედია ხვდებით რაებზეც:) ) ბოლოს იყო, დარჩით! არა უნდა წავიდეთ! თქვენგენაცვალეთმოდიგაკოცო! აეე! და ა.შ :| არადა რა მიკვირს, გია ნაღდად არაა მასეთი ტიპი, არც მაიკო, მაგრამ რა ქნან მათ ხომ არ აურჩევიათ :) წამოვედით, აქ კიდევ 1 ტვინის ბურღვა მელოდა ვიცოდი, ოღონდ შედარებით სასიამოვნო :| ჩემი მეგობრები მელოდებოდნენ. ჰოო, მაგარი ტიპები არიან, ბევრი მაცინეს :)))) უფრო სწორად იმათ დავცინოდი, ცოტა გაუტყდათ მაგრამ ეგარაფერი :შ მაგარი უცნაური მეგობრები მყავს, ჩემგან სრულიად განსხვავებულები. პრინციპში ჩემნაირი სად უნდა მეპოვა, ჰოდა რაც შემხვდა ცხოვრებაში მეც ისინი მივიღე ისეთები როგორებიც არიან. ცუდები არ არიან, ნამდვილად კარგი ადამიანები არიან :) მაგრამ ადამიანები : )))) ნერვებს ვუშლი ჩემებურად რომ "ვახურებ" თუმცა ვიცი ვუყვარვარ სუყველას :) ის მომეწონს ჩემს მეგობრებში, რომ არ ესმით ჩემი მაგრამ მაინც ისეთი ვუყვარვარ როგორიც ვარ :) ვცდილობ პირველად ყოველთვის კარგი დავინახო ყოველთვის. მიმაჩნია, რომ თუ ცუდი გგონია ვინმე ეს შენი მინუსია... თუ ვინმე მახინჯი გგონია, შენ ვერ დაგინახავს ის კარგად და მაგიტომაა მახინჯი :)  ჰო, ვიცი არაჯანსაღია და მთლად მასე არ არის, მაგრამ მაქსიმალურად ვცდილობ რაც კარგია ის ვიპოვო. თუ ვერ ვიპოვე კიდე :) არც ეგ არის პრიობლემა :) ჰხო, ნუ ახლა მოვრჩით სმა-ჭამას და ცოტახანს ნერვებს ვასვენებ ახლა, მუსიკას ვუსმენ და თან აქ შემოვიარე, მომენატრა ჩემი სიმწვანე :ლოვე: 

Tuesday, November 18, 2008

ვულკანიზაცია


კვირას ქორწილში ვიყავი, ჩემი ბიძაშვილი გათხოვდა, დიდი მოყვარული არ ვარ ქორწილების, პირიქით მძულს ქორწილები, მაგრამ ნუ ჰო... წავედი მანქანაში სადაც მე ვიჯექი იმას დაეშვა საბურავი ნარიყალასთან, და წამოვედით უახლესი ვულკანიზაცია, რომ გვენახა. ბარათაშვილის ხიდს რომ გამოცდები სანაპიროზე მანდ რაღაც ხიდია კიდევ, არ  ვიცი მაგის სახელი. მანდ იყო ვულკანიზაცია, ხიდის ქვეშ ძველი კარები შევაღეთ და 1 ახალგაზრდა კაცი გამოვიდა მაზუთში ამოთხუპნილი. საბურავი მოხსნა უცბათ და შიგნით შეიტანა, ჩვენც შევყევით და სწორედ აქ ვნახე მაგარი რაღაც. პატარა ოთახი, პატარა ღუმელი, მანქანის საბურავები და ნაწილები აქეთ-იქით და პატარა დივანი. ოთახი სისუფთავით ვერ დაიკვეხნიდა როგორც მისი მკვიდრი, მაგრამ აქ მეორე მაცხოვრებელიც გამოჩნდა : ) დივანზე წამოსკუპებულია თეთრი ცუგო, რომელიმაც ჩვენი შესვლა გაიგო და თავი ასწია. ნეტა გენახათ რა სახე ჰქონდა, დასაბანი იყო პატრონივით, მაგრამ ძალიან ლამაზი. არ ვიცი რა დამემართა, სახეზე ვიგრძენი რომ რაღაც ძალიან გამიხარდა, ძალიან მეგობრული და კარგი სიტუაცია იყო : ) ვერ მოვისვენე, ვკითხე ამ კაცს და მითხრა ჩემიაო, სხვა არაფერი :) ჰო, დიდი არაფერი, მაგრამ ძალიან ძალიან მომხვდა თვალში, გულში ეგ სიტუაცია :) მერე ცოტა ვეთამაშე ცუგოს, მართალია გამიჭირდა გამომშვიდობება, მაგრამ მაინც ბედნიერი გამხადა იმ 10მა წუთმა რაც იქ გავატარე. არც ახლა ვიცი, რამ გამახარა, შეიძლება იმ უაზრო სიტუაციების გამო რომლებიც იმ დღეს მრავლად იყო ეს სასიხარულოდ მომეჩვენა, მაგრამ არც მასეა საქმე :) 

Friday, November 14, 2008

ცოტა რამ


მეძინა ახლა გავიღვიძე, ბლოგებს ვათვალიერებდი, ჰოდა ერთ-ერთის ნახვისას გამიჩნდა სურვილი ჩემს თავზე დამეწერა. დღეს ვფიქრობდი ზუსტად ამაზე, ჩემს თავს კრიტიკულად ხშირად ვუდგები და ვცდილობ მასში ცუდი დავინახო. ჩემი თავი ყველაფერში სწორი მგონია, ანუ რა საკითხიც არ ვიცი იმაში არ ვერევი, მაგრამ რაც ვიცი, მგონია, რომ ყველაფერი სწორად ვიცი. არ ვიცი რისი ბრალია, ძალიან თვითდაჯერებულიც არ ვარ. საკუთარ თავთან ლაპარაკი მიწევს ხშირად ბავშობიდან მოყოლებული, შეიძლება სიგიჟის სიმპტომია ეს თანამედროვე სამყაროში, მაგრამ მე ხშირად ვლაპარაკობ საკუთარ აზრებთან და ვუპირისპირებ პლუსს მინუსს. ხანდახან ეს მეტად ემოციურადაც გამომდის და ადვილი გამოსაცნობი ხდება რაზე ვფიქრობ. ეს ჩემი სუსტი წერტილია ნამდვილად, რადგან გრძნობები მეტყობა სახეზე... ვცდილობ გამოვასწორო, მაგრამ რამდენად წარმატებულად არ გეტყვით. ვერაფერს ვერ მივეჩვიე მაინც და ისევ იმად ვრჩები რაც ვიყავი. ძალიან ძნელად, რომ რაღაც გამიხარდეს, მაგრამ წყენა ადვილია : ) თუმცა მე არ მწყინს, რაც არ უნდა საშინელად მომექცნენ ასევე ჩემს აზრებთან და იმ ჩემს სიმართლესთან ლაპარაკს ვიწყებ და იმის მდგომარეობაში ვცდილობ შესვლას. შეიძლება 1 დღე ამაზე ვიფიქრო და გამართლება ვერ მოვუძებნო იმის საქციელს, მაგრამ ამით ხომ 1 დღე გავიყვანე და 1 ნაბიჯი გადავდგი ამ წყენის დავიწყებისკენ. არ ვიმჩნევ ბევრ რამეს, და არც პროტესტს გამოვთქვამ (ეს არ ნიშნავს რომ პროტესტის გრძნობა არ მიჩნდება) ვფიქრობ ცხოვრება უფრო ადვილია როდესაც შეუმჩნეველი ხარ. ბევრ რამეს ვხვდები მაგრამ არ ვიმჩნევ და უბრალოდ ვიღიმი :) თუმცა შემეძლო შემემჩნია : სხვის აზრს ვისმენ და ვეთანხმები, მაგრამ მე სხვას ვფიქრობ მაინც... არსებულ სამყაროში ჩემს საჭიროებას ვერ ვხედავ და ხშირად ვფიქრობ გაქრობაზე (სიკვდილზე არა) ერთადერთი ადგილი სადაც თავისუფალი ვარ სიზმრებია : )) ისინიც ძალიან სასაცილოა :) ძალიან ცუდად ვგრძნობ თავს და სულ დისკომფორტს განვიცდი :( მაგრამ მთლად მასეც არ არის, არსებობენ ვიღაცები ვისთან ყოფნაც მომწონს და ვინც ჩემში რაღაც შეცვალა : ) ჰხო... ეს არ იციან მათ და ვერც ვერასოდეს გაიგებენ, მაგრამ ფაქტია, რომ რაღაც ახალი დავინახე და ცოტა პოზიტიურად შევხედე სამყაროს : რაღაც უმნიშვნელო ფაქტები დამეხმარა, შემექმნა დიდი ოცნება, რომელსაც დასასრული არ აქვს და ეს სწორად მათი დამსახურებაა : ) ამჯერად The end

ოპერა შენ მოღალატე ხარ

არადა მომწონდა ეს ბროუზერი :( თურმე მისი ბრალი ყოფილა ისინი რომ არ ჩანდა და სწორედ ამიტომ არ ვჩანდი ბლოგზეც, ჰოდა სხვა რა გზაა დავიწყებ ახლა ექსპლორერით გახსნას :( არადა ოპერა მომწონს ბევრი რამე არ მაქვს ჩაკეცილი ეგ მიყვარს მაგაში ყველაზე ძალიან :( სხვა რამე არ იცით ბროუზერი?

Friday, November 7, 2008

მიგრძვნია =))


-გამარჯობა

-გაგიმარჯოს

-როგორ ხარ?

-კარგათ, შენ?

-მეც არამიშავს, რას აკეთებ ამ შუაღამისას აქ?

-რავიცი არ მეძინება, თითქოს რაღაცას ველოდები... შენ რატომ არ გძინავს?

-თვალი ვერ მოვხუჭე, სულ ვფიქრობდი და ფიქრებში გავერთე...

-უცნაური ღამეა არა?

-ნამდვილად, მიყვარს ასეთი ღამეები.

-მეც.

სისულელები, სისულელეებში ეძებენ სისულელეებს. როდესაც ყველგან სიბინძურე დაისადგურებს და სახლს მტვერი დაფარავს, მაშინ სისულელეები იწყებენ გამოჩენას. ისინი აცოცხლებენ სახლს სისულელეებით. არ მაინტერესებს არაფერიო ვერ ვიტყვი, მაგრამ ამ წამს ნამდვილად არ მაინტერესებს, რადგან ეს წამი მხოლოდ ჩემია და სხვისი არავისი. უჩემოდ სამყაროს არც არაფერი მოაკლდებოდა არც მოემატებოდა, მაშინ რა ჯანდაბა მინდა? ჰოდა ჯანდაბამ მომიყვანა და სანამ ჯანდაბავე არ წამიყვანს უკან აქ ვიქნები და არსად არ წავალ! გული, მიყვარს ჩემი გული, ნამდვილად მიყვარს... ეს მომწონს საკუთარი სხეულიდან მხოლოდ... მაგარია, ხშირად ვუსმენ ხოლმე, აი ხელს დავიდებ, პირქვე დავწვები და ვუსმენ :| კარგი რამეა. 

Tuesday, November 4, 2008

ჯანდაბ...


აუ, ვერ ვიტან თამაშს, არადა ჩემზე უკეთ ეს არავის შეუძლია, მაგრამ იმ განსხვავებით, რომ მე ვიცი სად უნდა ვითამაშო და როგორ. კარგით რაა, სადაც გულწრფელი ვარ და საიდანაც გულწრფელობას ველი არასოდეს არ მოდის ხოლმე :( საშინელებაა,  აარადა შენ რომ ვერ იტან ამ უაზრო თამაშს იმ სიტუაციაში. ჩემი გაცნობა ძალიან ძნელია. კიარადა შეუძლებელია. ჰოდა არ ვიცი რატომ ვარ ასეთი რთული. არა რთული ნამდვილად ვარ თან ძალიან, ხანდახან ეს მეხმარება ხანდახან ხელს მიშლის... არა, ერთი ნამდვილია, რომ ჯერ მაინც ვერა რაა... კარგი რა ეს შეუძლებელია, ასეთი რაღაც არ არსებობს. ძალიან ძალიან წვრილმანებად მიმაჩნია ეს სისულელეები და არ მინდა მათ გამო თავი გადავიღალო. ეგაც რომ არა, ბოლოს მაინც ისეა და ამით მთვრედება ყველაფერი... უბრალოდ დავიღალე, ძნელია ასე ცხოვრება... შით!

Monday, November 3, 2008

This week


დავაკვირდი და აღმოვაჩინე, რომ ჯერ პოსტს ვწერ და შემდეგ სათაურს ხოლმე. ეს ისე განწყობისთვის. 

ახლა გახარებული ვარ და ბედნიერების შეგრძნება მაქვს, რატომ? რავი აბა კაია რაღაც მემგონი. ნუ მიუხედავად იმისა, რომ ღმერთმა გუშინ ჩემი ლოცვა არ შეისმინა მე მაინც ბედნიერი ვარ. ბევრი რაღაც შემოვაბრუნე ჩემს თავში და ცოტა გადალაგებებიც მოვახდინე, ეს საჭიროც იყო, რადგან სულ ერთნაირად ვერ იქნები. ქუჩებში გასვლა არ მინდა, ადრე მეკიდა ხოლმე ხალხს რომ ვხედავდი, მაგრამ ახლა რაღაც ერთიანად მოქმედებს ეს ჩემზე, სწორედ ამ მიზეზით არ წავედი დღეს უნში. ოფ, რა ვქნა მე აბა, ძალაუნებურად მაწუხებს ჩემს გარშემო რაც ხდება. ყველანაირად ვცდილობ დავიკიდო, მაგრამ არც ისე კარგად გამომდის. თვში ირევა ბევრი რამ, ყველაფერი კარგად ჩანს თუ დააკვირდები. წეღან მეზობელს ინტერნეტი შევუყვანე, მთხოვა და მივეხმარე. შემდეგ, როდესაც საქმეს მოვრჩი ეს კაცი მეკითხება აბა შედი ინტერნეტშიო:))) ცნობილი ფრაზაა არა? სად შევიდე-მეთქი, ინტერნეტში შედი რაა ვნახო მაინტერესებს რანაირიაო. რა მექნა მეც შევედი გუგლზე და რაღაცები ვასწავლე, მოძებნა. გამოსვლისას უკმაყოფილო სახით მეუბნება რა ყოფილა ეს ინტერნეტი ამაში უნდა ვიხადო ფულიო? ომგ, ნეტა რა ეგონა ინტერნეტს რომ შეიყვანდა ოჯახი აშენდებოდა? თუ? დარწმუნებული ვარ ამაში ისევ ქართული ინსტიტუტი, "აბა ნანულისაც, ნანასაც, ნარგიზასაც აქვს და მეც ხო უნდამქონდეს" არის გარეული =))) 

ჰო, ეს დღეები მოვიწყინე, უაზროდ ვარ. მხოლოდ ჩემს გადაღებულ ფოტოებს ვტვირთვ დევიანთართზე. მინდა ფოტობლოგი მქონდეს, რავიცი მომწონს ჩემს სურათებს, რომ ვათვალიერებ. ეს ჩემთვის ბევრს ნიშნავს ძალიან, თუნდაც 1 სურათის გადაღება და შემდეგ დამუშავება ჩემთვის ერთი დიდი რაღაც არის, რომ იტყვიან სულს ვდებ იმაში. ვცდილობ ლამაზად გამოვაჩინო ის ყველაფერი რასაც შეიძლება ვერ ამჩნევდე ყოველდღიურად. მაგრამ მე მაინც ის მინდა :(( ჩემი სიხარული, ჩემი სიცოცხლე... იმდღეს ვნახე, ნატოშას ჰქონია თურმე. შეხება ვერ გავბედე :( მართლა, საოცარი გრძნობა დამეუფლა როცა დავინახე... იმედი მაქვს, ოდესმე სიზმრის გარეთაც იქნები ჩემთან :( წუხელაც გნახე სიზმარში =( 

Saturday, November 1, 2008

ჰელოუინი

კაი იყო.